Προσεγγίζοντας αυτά τα ποιήματα, αφυπνίζεται μέσα μας μια εμπιστοσύνη. Περνώντας από τη μια λέξη στην άλλη, το βλέμμα μας βλέπει να ξεδιπλώνεται μια ειλικρινής κουβέντα που κατοικεί το νόημα, όπως η σωστή φωνή κατοικεί τη μελωδία. Καμιά προσποίηση, καμιά επιτήδευση, κανένα προσωπείο. Μπορούμε να περισυλλέξουμε χωρίς τη διαμεσολάβηση καμιάς πανουργίας αυτή την κουβέντα που μας προσφέρεται χωρίς περιστροφές. Μας καταλαμβάνει ένας θαυμασμός, μια ευγνωμοσύνη: η ποιητική απαγγελία, ο ποιητικός λόγος (απελευθερωμένος όμως από κάθε ρητορικό τέχνασμα) είναι λοιπόν εφικτά, πάντοτε εφικτά! Φαινόταν πώς θα έπρεπε να απελπιζόμαστε ακριβώς γι\' αυτό, θεωρώντας το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής παραγωγής και συναντώντας πια μόνο την κομματιασμένη ανάμνηση αυτού που υπήρξε η Ποίηση...
Την εμπιστοσύνη την οποία αφυπνίζει στον αναγνώστη του, ο Philippe Jaccottet την οφείλει αναμφίβολα στον κανόνα που εφαρμόζει στον εαυτό του και ο οποίος τον υποχρεώνει να εγγυάται κάθε λέξη που γράφει: βρίσκεται σε επιφυλακή απέναντι στην υπερβολή, στο στόμφο, στη μεγαλοστομία· δυσπιστεί στις πολύ λαμπερές εικόνες, τρέμει για οτιδήποτε αστήρικτο. [...]
(από την εισαγωγή του Jean Starobinski)